Wij multimensen worden vaak weggezet als impulsief, maar als je het mij vraagt, is niets is minder waar. Tuurlijk, het lijkt soms alsof de hemel openbreekt en je “ineens” weet wat je wilt doen met je leven, of je bedrijf. Een goed idee lijkt soms letterlijk uit de lucht te vallen.
Or does it? 🤔
Ik zie het eerder zo: ergens in mijn hersenen zit een zespits-gasfornuis. Vraag me niet waarom ik deze metafoor ooit heb bedacht, want ik ben echt geen held in de keuken 😂 maar let’s go with it. Ben benieuwd of je het herkent!
Maak kennis met mijn gasfornuis
Op de grootste twee pitten van het fornuis maak ik mijn dagelijkse prakkie. Daar kan ik snel schakelen, hatseflats gerecht op tafel. De ene pit is voor projecten van klanten. Die zet ik op het vuur als we bijvoorbeeld samen brainstormen, of als er een vraag binnenkomt waar ik even op moet reageren. De andere is voor mijn eigen dagelijkse operations. Mails versturen, de administratie doen, social media bijhouden, planning maken, lunch halen. Je kent het wel.
Daarnaast heb ik twee iets kleinere pitten. Daar rouleren lopende projecten, meestal van klanten, die op dit moment geen acute aandacht nodig hebben. Ze pruttelen rustig verder, af en toe ruik ik er even aan en voeg ik ingrediënten toe. Deze pannen verhuizen naar het grote vuur als er geknald moet worden.
Dan de achterste vuurtjes. Één daarvan gebruik ik voor miscellaneous. Verjaardagen, het boek wat ik aan het lezen ben, het dansje wat ik in de Afro-dansles heb geleerd, inspiratie voor een vakantie voor als het ooit weer mag. Dit is niet echt een gerecht, maar meer… de kruiden die ik toevoeg aan mijn leven.
Lievelingsvuurtje
Het laatste vuurtje, dat is mijn lievelings. Daar staat namelijk een stoofpotje te pruttelen. Al uren, maanden – wat zeg ik – JAREN. Op laag vuur. Eigenlijk weet ik niet eens wat erin zit, of hoe het daar komt. Het staat daar gewoon te borrelen. Tot het klaar is. En overkookt. Waardoor je denkt HOLY SHIT WAT GEBEURT ER IK MOET HIER NU IETS MEE anders zit de hele keuken onder. Dan kijk je wat erin zit, en is het per ongeluk, zonder dat je doorhad dat je er af en toe wat kruiden of verse groente in stopte, een vet lekker gerecht geworden.
Als je er dan even je best op doet en leuk aan de buitenwereld serveert, lijkt het alsof het er ✨ineens✨ is. Like magic.
Maar zo werkt het natuurlijk niet. Het stond er al jaren, het was alleen nog niet gaar.
“Impulsief” goed idee = hoogstwaarschijnlijk een idee dat al effe staat te pruttelen op je achterste pitje
Wanneer je pannetje dus “ineens” overkookt en iemand je ervan “beschuldigt” impulsief te zijn, bedenk je dan dat je waarschijnlijk al effe onbewust (of heel bewust, natuurlijk) aan hebt “gewerkt”. Je hebt bijvoorbeeld al eens gekletst met een coach, een pinterest-bord aangemaakt, of gewoon af en toe een mentale aantekening gemaakt als je iets zag, of hoorde.
Waardoor het dan “ineens” op z’n plek valt, weet ik niet. Ik wilde dat ik het wist, want ik ben stikongeduldig en heb vaak geen zin om te “wachten” tot het idee gaar geprutteld is 😬
Wat ik wel weet, is dat er ook een heleboel mensen zijn die niet zo schrikken van zulke “impulsieve” ideeën. Die snappen dat je brein zo werkt, en die je aanmoedigen om met die ideeën wél iets te doen. Die mensen vind je onder andere in het Clubhuis voor Multimensen. Ben je van harte welkom!
